Życie, strona 1

Padający śnieg dodaje fantazji myślom i wewnętrznej radości, która szybując u chmur rozpada się na małe kawałeczki lądując to tu, to tam. Jakie to piękne, kiedy ubrany w ciepłe buty, słyszysz chrzęst pękających śnieżynek i czujesz wpadającą stopę poniżej przerwanej tafli. Śnieg jest sztywny i twardy. Nic się z niego nie ulepi. Jednak jego biel jest wszechobecna a poczucie czystości i porządku wprowadza spokój i równowagę. 

Ten widok jest zupełnym przeciwieństwem letnich truskawek w ogrodzie. To one kojarzą mi się że słodyczą, ciepłem i pełnią letniego ciepła. Aromat gorącej truskawkowej herbaty łączy jedno i drugie. Przyjemne ciepło delikatnie daje się odczuć a aromat dopełnia przyjemności. Niesamowite, ile przyjemności na raz.

Jedyną drogą do wyzwolenia z nienawiści jest życie, które jasno wskazuje na kierunek, w którym zdążam. Czerpię siłę z bezpośredniego kontaktu z Biblią. Modlę się i słucham, co mówi mi kobieca intuicja. Nie zajmuję się tym, co mnie nie interesuje a wśród otaczających mnie ludzi są tylko ci, których sama wybiorę. Ćwiczę fizycznie i lubię swoją kobiecość. Spaceruję i czytam książki. Nie narzekam. To są porady i informacje dla tych, którzy szukają źródła mojej sily. 

Śmieję się głośno, bo lubię. Podejmuję szybkie decyzje, ktorych z reguły nie żałuję. Nie bywam na imprezach, w klubach i pubach. Czasem lampka wina lub naparstek dobrej nalewki sprawia, że lepiej śpię. Akceptuję upływ czasu i nie jest to mój problem, bo czekam na realizację obietnic z Biblii. Czekam na nowe niebo i nową ziemię. Moje zmarszczki są tylko moje i nie zajmują mojego czasu. Lubię swoją pracę i przyjaźnię się z wdzięcznością i uroczymi zapachami. 

 Wszystko w życiu jest lekcją. Czasem lekcje są bardzo drogie, ale warto za nie zapłacić, bo wtedy uczą najbardziej. Szerokiej drogi!

Mam złamany kręgosłup. Furiata potykającego się o moje ślady bawi fakt utrudniania mi dostania się do lekarza. I to bynajmniej nie żart, co teraz piszę. Zdaję sobie sprawę z faktu oczekiwania, że wreszcie zdechnę, gdzieś, może pod płotem, w akcie bólu i niemocy. Na szczęście mój Bóg mnie kocha. I tylko dzięki Niemu tak się nie dzieje. Czas mija. Jestem po operacji, ciężko pracuję, aby być sprawna fizycznie jak przeciętny człowiek. To jednak nie wystarczy temu komuś. Zastawianie mi drzwi do samochodu, utrudnianie życia na każdym kroku, sapanie nienawiścią już nie wiele miesięcy, ale zwyczajnie lat, to za mało. Nasyłanie kontroli, plucie mi pod nogi, to zwyczajne dni mojego życia. Ludzie skarżą się w mediach na nienawiść sąsiadów. Ja taką mam. Ciężko z nią żyć ale się da. Zwyczajnie się da. 

Podobno tylko nietuzinkowi ludzie zostawiają swój ślad odciśnięty tak mocno, że inni potykają się o niego. A zatem powinnam się czuć jak osobowość nietuzinkowa. Na przekór tym, co używają saperki do okopywania mnie i oblewania błotem, czuję się jak ów nietuzinkowy personaż. Mijają lata, a ja wciąż jestem zadziwiona i wciąż się zadziwiam tą twórczością ludową, która każe komuś się mną zajmować. A życie mija. Urok kropel deszczu i smak wiatru nigdy już nie będzie taki sam. Cokolwiek bym powiedziała i tak ryża na parkingu zeżre co ma zeżreć. Ja w swojej wolności dostrzegam każdy dzień. Ktoś ogarnięty nienawiścią potyka się o moje ślady. Nie myśli o swoich. Racja, nikt nie może zostawić czegoś po sobie. A ja mogę. I zostawiam. Moje ślady pachną perfumami, czekają na ciepłe dni w powiewie żółtej sukienki i dźwięku stukotu żółtych szpilek. Warto być szczęśliwym. Warto przyjaźnić się z wdzięcznością. Wtedy nawet łzy nie są tak słone.

Z okna pociągu widzę uciekającą przeszłośc, której nie sposób zatrzymać. Wsiąść do pociągu byle jakiego....jak śpiewała Marylka okazało swietnym pomysłem na kilka najbliższych dni.