Życie

Każdego dnia patrzy na ciebie fałszywymi oczkami i czeka, kiedy będzie mogła zająć twoje miejsce. Jej uśmiech towarzyszy ci nieustannie. Nawet nie wiesz, jakim wysiłkiem to robi. Powinnaś jej współczuć, bo ty robisz tylko to, co chcesz. W swojej wolności nie dostrzegasz jej dwulicowości i podłości. Używasz terminu nikczemna kreatura, ale oto prawdziwe uosobienie masz przed sobą. Hmmm... kto by pomyślał?

Dzieli z tobą służbowy pokój, dzwoni z bólem serca i po rodzinnej awanturze. Wspierasz ją i pewnego dnia odkrywasz swoją pomyłkę. Nic nie trwa wiecznie. Nawet trwanie.

No cóż, nikczemność ma swoją postać. Podobno małe jest piękne. Na szczęście tylko podobno, bo babcia mawiała, że tyle w ziemi, co na ziemi. I oto odkrywasz prawdę tej sentencji. Patrzysz i widzisz. I znowu na szczęście, zupełnie cię to nie boli. Masz już takie wyposażenie życiowe, które pozwala ci przejść nad tym obojętnie. Czas pokaże. Właściwie odczuwasz satysfakcję. Masz tyle lat i wciąż jesteś konkurencją. To rzeczywiście bawi. W tym wszystkim nie potrzebujesz żadnych dekoltów ani wypinania obnażonych pośladków. Masz już swoją pozycję i skutecznie jej bronisz. I niech tak zostanie. Jakie to miłe w tym wszystkim....

A jednak umarł. Emocje opadły. Pozostał w pamięci i na fotografiach. Pozostał w konsekwencjach swoich decyzji, które z pewnością będą żyć własnym życiem jeszcze długo. Być tu, potem tam i znowu tu... być gońcem ze złymi wiadomościami. Wszystko to rzeczywistość, z którą trzeba było się zmierzyć. Doświadczenia niczym gorąca podkowa znacząca sztuki w stadzie mocno wyciska swoje piętno na mojej duszy a cień kapelusza jeźdźcy przypomina mi, że nic nie jest dziełem przypadku. Czas niczego tu nie uleczy. Stało się. I już. Niektórzy zostali porzuceni, inni próbują skorzystać z okazji. Kiedy zbyt szybko kartkujesz tą historię, nie zdążysz zobaczyć, że nic nie jest dziełem przypadku. To też jest lekcja. Myślę, że z tych bardzo elitarnych. Nie wielu jest w stanie zaliczyć po niej egzamin. Nie zostawiłam Cię chłopaku. Bądź dzielny. Nigdy Cię nie zostawię. Synku.

Trwająca przez lata próba zdeptania może dotyczyć każdego. Nie chodzi tu o wskazanie konkretnie mnie czy ciebie. Po prostu, stajesz się niewygodnym elementem sąsiedzkiej układanki, zawodowych puzzle lub jakaś inna grupa czy jednostka chciałaby zepchnąć cię na margines istnienia bądź całkiem wyeliminować z sobie znanych powodów. Ktoś zwyczajnie chce być majestatem, który będzie rozdawał wolność. Jego eminencja uzurpuje sobie władzę do zarządzania twoimi emocjami, czasem, wydarzeniami i w końcu życiem. Od ciebie zależy jak daleko pozwolisz niszczycielowi. 

Siedzisz więc naprzeciw i nagle zadajesz sobie sprawę że twój rozmówca przypomniał sobie kim byłaś przed laty. Widzisz zmianę na jego twarzy. Zgrabnie zarządza emocjami bo włożył wiele pracy, aby dziś być kimś innym. Stare historie wciąż dają znać o sobie. Nie da się wymazać wszystkiego. Nawet przez sekundę nie domyśla się, że ty też wiesz kim on jest. Nawet przez sekundę nie sądzi, że zauważasz te drobne zmiany. 

W tym wszystkim zaskakujące chyba jednak jest fakt powrotu konsekwencji do nadawcy. Ludzie mawiają, że karma wraca. Osobiście nie jestem zwolennikiem tej teorii ale faktem jest, że co zasiejesz, to ci wyrośnie. I oto widzę zbiory, tego co zasiewane było w moim ogródku. Siewcy borykają się że zbiorami. Czasem trzeba tylko poczekać... Siedzisz i słuchasz spersonalizowanych historii osób, które tak bardzo bawiło twoje życie. Jesteś słuchaczem. Wnioski znów wyciągasz tylko ty. Znów odrabiasz lekcje. Oni cierpią. Teraz oni cierpią. Bawi cię to? Masz satysfakcję? Może śmieszy? Milczysz. Nie dzielisz się swoimi myślami. Jeszcze poczekaj. Zemsta przychodzi powoli. Nie moja. W mojej sprawie.

Niekończąca się historia z jednej strony nie ma logicznego uzasadnienia a z drugiej jak najbardziej. Można zrozumieć młode pokolenie przeglądające Internet, w którym nic nie ginie, kiedy trafiają na opiłki przeszłości starych historii. Czytają je z wypiekami na twarzy sądząc, że wszystko to odnosi się do współczesności. Tymczasem, wszystko to już było. Przeszłość skrzętnie trzasnęła drzwiami i cała reszta poszła w niebyt. Podnoszenie jej jak martwe, cuchnące nieżywe, kiedyś istnienie trąci zamiłowaniem do grzebania w śmietniku pełnym śmierdzących ogryzków, pomiętych papierków i niedojedzonych, zepsutych resztek. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chce afiszować się znaleziskami ze śmietników.

Podobnie jest z manipulacją. Wchodzi taki inkasent do garażu zamienionego w ramach gruntownego remontu na luksusowe pomieszczenie domowe, aby odczytać licznik, który niestety został w szafie i oto zachowuje się jak niezdobyty Adonis, choć zapewniam cię drogi czytelniku, że nawet po ścieżce Adonisa nie dreptał. Zresztą, nikt się nim nie interesuje w charakterze Adonisa. Tylko on, we własnym mniemaniu jawi się kimś, kto z jakichś powodów mógłby być interesujący. A to pech! A zatem, wychodzi zawstydzony i zakłopotany z sobie tylko znanych powodów. I tak powstają historie nieprawdziwe, sfabrykowane, za jakiś czas, żyjące własnym życiem. Nic się już na to nie poradzi. 

Kiedyś skupiałam się na otaczającej mnie rzeczywistości, którą lubiłam opisywać. To było przyjemne hobby, dopuki nie okazało się ryzykowną grą. Okazało się bowiem, że nie wszystko co widzę mogę widzieć a już z pewnością dać temu wyraz. Minęły lata od tamtych wydarzeń, ktoś nie chce dać za wygraną i marzy o czymś, co zdarza się tylko raz. Soyka odśpiewał już wszystkie swoje kawałki i choćbyś zebrał wszystkie jego płyty, nie wskrzesisz tamtego klimatu. Straciłeś i przegrałeś wszystko, co było do wygrania. Kiepski ruch i szach mat. Pewnie w zanadrzu schowany jest jeszcze jakiś sekret o smaku nieziemskich marzeń z możliwą realizacją w rzeczywistości. Ale...

Tymczasem klimaty są marne. Otaczajaca rzeczywistość napawa niepewnością a frustracja przerasta tych, którzy jawią się filozofiami. Dlatego warto być sobą. Nawet za wysoką cenę.