Życie, strona 2

Na szczęście życie nie kończy się tutaj. Niezależnie od przekonań innych, którzy twierdzą że Boga nie ma, ja twierdzę za Biblią, że Bóg jest. I w tym kontekście moje życie jest pod Bożą kontrolą, nawet wtedy, kiedy lecę samolotem 42 godziny choć powinnam 15. Nawet wtedy, kiedy mając złamany kręgosłup nie mogłam dostać się do lekarza. Nawet wtedy, gdy ktoś realizuje swoje groźby, że skoro darowalam mu życie to jestem skończoną kretynką a on zniszczy moje życie. Otóż mój Bóg ma mnie w swoim ręku. I dziękuję Ci Boże za moich wrogów, za wszystkie lekcje, za moje życie, za radość, za mądrość, za każdy dzień, za możliwość dokonywania wyborów...i tak mogę w nieskończoność. I nie ma w moim sercu narzekania choć czasem budzi się zwyczajnie nienawiść. Ale to też kładę przed moim Bogiem. 

Poczekaj, mój Bóg tobie odpłaci. Nie ja. 

Literatura odzwierciedla ludzkość. W niej można znaleźć schematy myślenia tych, których ego dryfuje w dziwnych kierunkach bo nagle uznali, że są tak doskonali, że czas przelać złote myśli na papier. Takim ludziom jak ja trudno jest uwierzyć, że w orbicie zainteresowań właśnie się znaleźli. Teraz czy lata temu. Nie ma to żadnego znaczenia. Z perspektywy lotu ptaka, oceniając przeszłość, widzę gęsto tkaną sieć, która nie tylko zatruwa mi życie ale daje radość komuś, kto żyje moim życiem. Niczym chomik w karuzeli, podsłuchując moje telefony ustosunkowuje się do wszystkiego. Domorosły Konstruktor w świetle pomocnych dragów i pomocników oplata mnie zadaniami jednocześnie eliminując z niego ludzi, których obdarzam zaufaniem. Dla niego jestem w labiryncie, który chciałby konstruować z dnia na dzień. Kiedy cierpię i płaczę słyszę jego zadowolenie i satysfakcję. Trafić w życiu na czuba z pieniędzmi to bardzo trudne doświadczenie. Z drugiej jednak strony, nie może mnie dopaść tak twarzą w twarz. Zwyczajnie się boi spojrzeć mi w twarz. Ma niekłamaną radość, kiedy zmierzam się z moim życiem, kiedy jestem chora, zmęczona, smutna. Tyle w nim radości. Podstawianie mi nogi stało się jego życiem. Poza mną nie ma nic. Nie może też niczym zaimponować. To zero. Nadzieją jest, że ktoś z nas umrze pierwszy. I źródło wyschnie. Jeśli to będę ja, moja wolność nie będzie miała końca. Jeśli moje życie się skończy, on zostanie z niczym. Jeśli to będzie on, moja wolność będzie rzeczywista. Tutaj. Ktokolwiek by nie był i tak będę wolna.

Mam to szczęście, że jako wolna kobieta mogę podejmować własne decyzje. Dla wielu wolna oznacza niezamezna, gotowa to świńskich przygód zmieniając partnerów jak rękawiczki. Ja jednak rozumiem tą wolność inaczej. Wolna to taka, ktora może podejmować własne decyzje w zgodzie ze sobą. Nikt i nic nie stoi nade mną i nie wywiera na mnie nacisków co powinnam a czego nie. Oczywiście jak widzę, znalazłoby się całkiem sporo frajerów chcących decydować i wskazywać kierunek drogi oraz ustalać rytm wdech-wydech. Uparcie stoję na straży swojej niezależności i muszę przyznać, że właśnie o to mi chodziło.

Otóż czasem odnoszę wrażenie, że jakimś cudem znalazłam się na obcej planecie. Ze względów zawodowych istnieję w grupie, jak sądzę, nowego pokolenia, które zatopione w swojej pracy często praktykuje zaszepione gdzieś wartości, których nie rozumiem. Oni też nie rozumieją, jak sądzę. Wiedziona chęcią poznawczą, uzbroilam się w cierpliwość, spolegliwość i tolerancję. Tak więc dzień po dniu obserwuję młodego dorodnego mężczyznę, który z jakiegoś sobie znanego powodu nosi sukienki i szpilki w rozmiarze 42. Nie wiedzieć też dlaczego, z uporem maniaka, swoje potrzeby fizjologiczne próbuje załatwiać w damskiej toalecie. I to mnie napawa zadumą. No bo jesli wciąż jest mężczyzną, a wiem z pewnych źródeł, że jest, to dlaczego stosuje taktykę wpływania i manipulacji na nas wszystkich, że świat wygląda inaczej. Nie zależnie od tego czy nałoży sukienkę, perukę i buty na obcasie nie zmieni to faktu biologii i posiadania organów do zwykłego sikania. I teraz co mi do tego. Otóż czuję się zwyczajnie dyskryminowana i podglądana przez jakiegoś zboczeńca, który bez powodu przychodzi do damskiego kibla. Jest to niewytłumaczalne. A zatem wszyscy zwracają się do owego gościa per Ania i niby nikt nie dostrzega faktu,że coś tu jest nie tak a jednocześnie milkną w kwestiach podziału płci a na imprezach integracyjnych nikt nie chce siedzieć obok owego personażu bo przecież jak sobie obie strony podpiją nie wiadomo jak to się skończy. Tym bardziej, że ów personaż, co konieczne chciałaby być kobietą, zwyczajnie interesuje się kobietami. Aha, zapomniałam wspomnieć, że żyje z kobietą. Jak to mówi inny jegomość to taki gość, co udaje lesbę a zwyczajnie jest hetero tylko w babskich fatałaszkach. Ot mi wielka filozofia.

Spoglądasz przez okno i wiesz, że lato się wkrótce skończy. Zapach mielonej kawy łagodnie drapie w gardle a powiew ciepłego powietrza uderza cię w twarz. Długi peron z zapachem uciekającego czasu wprawia Cię w zadumę... pociąg rusza, szukasz w kieszeniach białej chusteczki do machania, wycierania łez rozłąki i przypominasz sobie, że właśnie ją zawiązałaś na szyi. Hmmm, a zatem nic z płakania i żegnania w emocjach. Stoję i patrzę jak odjeżdżający pociąg rozmywa się w oparach czasu i mgły...

Nie zmienia to faktu, że jestem tu i teraz. Prawdziwa i realna w moim małym świecie. Kiedy mimo wszystko jem małą łyżeczką nie zabiegając o salony, czuję drapiące kolce zawiści, że mogę sama, bez przez nich wybranych kompanów. Kiedy nie mogą znaleźć kompromitujących tajemnic i skrzętnie skrywanych skarbów z pewnością spróbują wessać się w Twój spokój niczym wpuszczający śmiertelny jad insekt. Kiedy ani czołg, ani żaden inny ciężki sprzęt nie jest zdolny zniszczyć Twego wnętrza, spróbują jeszcze raz.

Do tej pory pisywalam różne swoje spostrzeżenia, teraz mam jeszcze jedno. Zaglądam do internetowych mądrości i próbuje zrozumieć motywację tych zamożnych kretynów, którzy nieproszeni, z jakiegoś powodu czują się zaproszeni i ładują się do mojego życia. 

Jestem w takim wieku, że mogę sobie wybrać - jestem albo młoda, albo piękna -do wyboru. Nie ukrywam, lubię tą kokieterię, którą mogę żąglować jak mi się chce. Jak mawiają niektórzy, jestem najlepiej zachowaną babcią w okolicy.

Z tą babcią też jest jakaś historia, której autorem jest życie a że mam duży dystans do siebie, więc dla określonych ludzi bądź na mój użytek jestem nią wtedy, kiedy chcę.

No i cóż my tu mamy. Ano lata lecą, banda gówniarzy jakiegoś potentata dorosła i wydaje jej się, że wprowadzają żart do mojego życia, bezczelnie w nie włażąc z buciorami. Rzeczywiście, bawi mnie niemiłosiernie, kiedy widzę samochód pożyczony u tatusia, wynajęty szofer co ma się zaprezentować przede mną jako dziad emeryt, bo niby jestem stara blachara, której jeszcze nikt nie dosiadł. A, że żart nie jest tłumaczony na ich narzecze przekleństw, więc ciągle i ciągle mają problem ze zrozumieniem mojego świata wartości, funkcjonowania i dzień po dniu walając się w oparach odurzaczy i alkoholu zajmują się faktem zatrucia mi życia. 

Zdaję sobie sprawę, że nic nie da pisanie, skoro słuchając nie pojmują. Świta mi czasem, że jakiś ma krećka i spać nie może i temu końca nie widać tych durnych zdarzeń. A ja jestem zwyczajnie szczesliwa w moim małym, magicznym świecie, który sama mebluje i układam. I to ich najbardziej boli. 

PS a jak siostrzyczka ma gabinet z rzęsami to niech klientów gdzie indziej szuka bo ja jestem prawdziwa. I bycie babcią mi nie przeszkadza:))