Życie, strona 3

Konkludując, jeśli jesteś nikim, nie masz charakteru, nikomu nie znalazłeś za skórę i nie wbileś się w pamięć, nie zrozumiesz, bo nikt nie zwróci na Ciebie uwagi. Jeśli jednak kiedykolwiek odwazyleś się mieć charakter, powiedzieć własne zdanie uwierz, prędzej czy później ktoś zechce o sobie przypomnieć.

A kiedy jesteś atrakcyjną blondynką w kolorze sukienki, na którą ktoś nie jest gotowy, z pewnością zajmiesz stałe miejsce w jego głowie. Na milion różnych sposobów będzie dawał o sobie znać, że jest i myśli o Tobie. Będzie zostawiał ślady żebyś po nich szła. A jeśli mimo to nie szukasz, miej pewność, że tkanie sieci nie ustanie.

No i takie farmazony można mnożyć a jakiś dureń myśli, że staje się bardziej intrygujący i tajemniczy. Niestety, durnia nie przekonasz, że jest durniem.

Wszystko to sprawia, że idę na boso po twardych kamieniach, niczym strumieniem.  Kto chodził, to wie, jak to jest. Z czasem, skóra staje się twarda i przestają wzruszać rzeczy i słowa, zamiast tego wyostrzają się zmysły. On czy ona drepcze po moich śladach, rzucając we mnie kamieniami raz po raz. Kamienie trafiają w cel bądź nie, ale nawet jeśli nie trafią, obryzguje mnie woda strumienia, sprawiając uciążliwość podróży. Mimo to nie zmieniam kierunku.

Patrząc wokół, widzę beztroski świat młodego pokolenia. Przesłanie o niekończącej się zabawie jest przekazywane z ust do ust. Rzeczywistość tymczasem zabiera sen, radość o poranku i spokój ducha. No cóż, rzeczywistość jest prawdziwa i nie jest jak kot-widmo, co ma pięć żyć. 

Łzy porażki nie wiele zmieniają. Obietnice poprawy ulatują w czasoprzestrzeń z pragnieniem wybuchu jądrowego pochłaniającego wszystko i wszystkich. Tymczasem rzeczywistość trwa. Trzeba ogarnąć straty, zmierzyć się z chichotem tych, którzy przed chwilą byli przyjaciółmi. Policzyć Ile zostało i żyć dalej. 

Marzenie o udziale w grze nie ustaje. Bo przecież zabawa trwa dalej. Choć nie dla wszystkich. Są tacy, co zaczęli już zbierać, co zasiali. Czyżby żniwa się rozpoczęły?

Kupuję słodkie cukierki, bo ktoś zaplanował słodką przekąskę pomiędzy powierzonymi zadaniami. Ktoś inny obwinia błękit nieba i zieleń pól o swoje nieszczęścia. Jeszcze ktoś inny marzy delektować się tymi słodkimi cukierkami wśród tamtych zielonych traw pod błękitnym sklepieniem. Jakież to wszystko dziwne i zaskakujące. Każdy chce tego, czego nie ma,  upatrując w tym swojego szczęścia. Tymczasem, mądrzy mawiają, że szczęście to droga sama w sobie, wiodąca na szczyt. Podążasz nią długo, znajdując bądź nie, coś, co sprawia błysk twoich oczu. 

Przez otwarte okno czujesz powiew świeżego powietrza, lekki wietrzyk i dostrzegasz w słońcu ważkę lecąca nad niskim, ciemnozielonym zbożem. Na horyzoncie słońce mieni się ciepłymi kolorami, które masz utkane w sukience. Zapach pól delikatnie wpływa przez okno, sprawiając ci radość. Czasem tak nie wiele trzeba...

Moje wpisy to felietony rzeczywistości widzianej moimi oczami. Być może ktoś nie jest w stanie wskoczyć w moje buty, ale to bez znaczenia. Świat widziany przeze mnie odróżnia się nieco od reszty. Zresztą trzeba przyznać, że optymiści widzą wszystko w innych kolorach. I nie są to ponure barwy.

Moja bogata historia z pewnością mogłaby stać się tematem książki, ale ten sposób wyrażenia myśli mam już za sobą. Lubię więc skreślić kilka zdań, które będąc nośnikiem moich emocji, oddają werbalnie moje myśli. 

Muszę przyznać, że w ostatnim czasie powodów do przeżywania gwałtownych emocji nie mam mniej, choć należą do innej sfery, niż przed tem. Dziękuję też temu komuś, że to rozumie i nie zaciska mi swojej pętli na mojej szyi. Zresztą nie mam teraz do tego głowy.

Na szczęście poranne kosmyki rozkosznego słońca podtrzymują mnie na duchu i dodają otuchy. Miło jest obudzić się o poranku z naprawdę głębokiego snu, aby przeżyć kolejny dzień. Niezależnie od tego, co się wydarzy.

Czy oni jeszcze żyją - żona prezesa powtarza pytanie z cyklicznością kolejnego Napoleona zakładu medycyny zamkniętej. To nie pojęte, że cieszymy się z trosk i problemów innych. 

Chciałabym jakoś odpowiedzieć na to pytanie, ale wiem, że jakiejkolwiek udzielę odpowiedzi, nie będzie to, to czego oczekuje pytająca. 

Z pewnością poprawiłby jej nastrój opis powolnego konania członków mojej rodziny bądź niemal fotograficzne przedstawienie agonii, długotrwałej i mrocznej. Oto jak się kończy, kiedy podzielisz się swoim smutkiem. Twój smutek jest doskonałym powodem rozbicia butelki szampana o burtę życia dla innych. Twoi wrogowie czekają kiedy mogą rozlać zawartość butelki do swoich kieliszków. Wznoszą toasty i czują radość, dzięki której ich szare życie nabiera blasku. Wreszcie widzą Twoje łzy i nie są to łzy szczęścia.