Życie, strona 24

Pogoda poprawia się z dnia na dzień, myślenie o nadchodzącej wiośnie przyprawia o zawrót głowy. Wkrótce znowu zacznę przygotowania do nasadzania tarasu, do przesadzania,  siania, podlewania, przenoszenia, ustawiania donic, doniczek, skrzynek, po to tylko, aby na chwilę cieszyć oko pięknem kwiatów. Ciepło myślę o tym, kiedy będę znowu piła kawę w sobotni słoneczny poranek przykryta kocem a brzęczenie pszczół będzie miło rozpraszać chwilową ciszę pomiędzy mruczeniem silników samochodów dobiegających z ulicy.

Co jakiś czas, jak ten sezon w ogrodzie, ja też zaczynam od początku. Zmiany zachodzą wszędzie. Trzeba zmienić pracę, od nowa się przystosować i cieszyć się życiem.

Czasem dzieją się dziwne rzeczy, czasem śmieszne, czasem jestem już uprzedzona do osób lub wydarzeń, ale kiedy się zdystansuję i dam szansę pozytywnego istnienia czemuś, co wcześniej wydawało się irracjonalne, okazuje się że popełniłam nawet błąd wykluczając szansę akceptacji. Oczywiście muszę się przekonać co do słuszności zmiany zdania przeze mnie samą, ale czasem warto, tak myślę... Ale nie należy rozumieć tego opatrznie lub dziwnie. Jeśli można zidentyfikować ową dziwność i okaże się tylko cieniem, nie należy żyć w jej cieniu ale iść dalej. 

No i się zdarzyło. Ano podążam sobie o poranku do pracy jak codzień. Korek, samochodów dużo bo i poranek zwyczajny. Stoję, podjeżdżam, stoję, podjeżdżam, odcinki trochę krótsze i dłuższe i nagle okazuje się że jestem w tej lepszej kolejce jeśli będę sprytna, wyjadę pierwsza. Wykorzystałam moment, wyskakuję z kolejki i podążam bystro do przodu, gdy tymczasem ktoś tam też chciał z kolejki wyskoczyć i nie zdążył. Byłam pierwsza, dotknęłam klaksonu, żeby ktoś mnie widział jak już jestem na prostej. Jadę dalej i oto w środku miasta okazuje się, że pojazd ten, który nie zdążył, bynajmniej nie uprzywilejowany dogania mnie, ustawia się za mną na światłach i mruga światłami. Nic mi do tego, chcesz błyskać, to se błyskaj. Więc osoba wyjeżdża zza mnie, staje na pasie obok i okazuje się kierowca kobieta. Patrzy na mnie groźnie przez szybę i przeklina mnie. Roześmiałam się serdecznie i ruszyłam na zielonym. Ona też. Przyspieszyłam, ona też, skrecilam w kierunku mego celu, ona zajechała mi drogę. Minęłam ją, wjechałam w parking, ona za mną. Parkuję, ona blokuję mi pojazd. Wysiadam, telefon mam w ręku na wszelki wypadek i widzę jak paniusia sunie na mnie niczym rozjuszony żubr. Ubrana w futro panterkę, makijaż przysłania oczy, włos mocno tleniony i rozwchrzony, pazury gotowe do rozdrapania powierzchni miękkiej, usta prosto z fabryki sylikonu. Wiek słuszny, około pięćdziesiątki z marzeniem lepszej prezencji. Podąża w moim kierunku i ryczy a raczej bluzga. W swojej karierze jeszcze nie byłam tym, kim mnie obdarza. Po czym dowiaduje się, że zgrzeszyłam bardzo wyprzedzając ją bo ona ma lepsze auto. Spokojnie pytam czy dzwonimy na policję, skoro jeździ a mną po mieście i mi grozi. Wycofała się wciąż bluzgajac, zawróciła i zaczyna się polowanie na mnie na pasach dla pieszych. Ale, że telefon miałam przy uchu i nie drgnęłam więc odjechała. I tak mnie naszło, żeby zmienić miejsce parkowania bo kłopoty gotowe ale nasunęło mi się też pytanie:gdzie, w jakim kraju żyjemy, gdzie nasza kultura i do jakiej cywilizacji dotarliśmy? 

Ktoś kiedyś śpiewał spal żółte kalendarze a jednak zawsze znajdzie się ktoś, kto grzebie w pożółkłej makulaturze i wycina stare ogłoszenia, korzysta z nowoczesnych kserokopiarek i nadaje smierdzącemu przeszłością ogłoszeniu nowe życie. Niestety te ogłoszenia straciły swoją wartość, zdezaktualizowaly się i jakkolwiek by nie usilowano tchnąć w nie życie, nic się nie da zrobić. Czas nie stoi w miejscu, ludzie rozwiązują swoje problemy, zaczynają patrzeć na życie inaczej i wielokrotnie po prostu są szczęśliwi. 

Pseudo autorzy ogłoszeń wynalazków sądzą, że umiejętne posługiwanie się przeszłością sprawi, że osoby, których one dotyczą staną się marionetkami w ich rękach. Marzą, że będą mogli pociągać za sznurki a pacynka podskoczy. 

Kiedy jednak to nie odnosi zamierzonego skutku, autorzy amatorzy łatwego zysku zaczynają oczerniać tych, których ogłoszenia tak skrzętnie wycinali że starych, wydartych gazet. Tak więc włażą w środowiska życia, podsłuchują, kłamią, plotkują, sprzedają informacje i można mnożyć. No cóż, każdy płaci w życiu za wszystko, czego dokonał. Ludzie myślący wyciągają wnioski, uczą się i naprawiają to, co można, pozostali bezmyślnie brną głębiej i głębiej chcąc zniszczyć wszystkich i wszystko wokół siebie z chęci zysku, z zazdrości, z nienawiści i innych płytkich powodów.

Nie warto więc nakładać okularów i patrzeć w stronę manipulacji. Warto być szczęśliwym i nie dać go sobie wydrzeć. 

Doświadczenia kształtują nas jako takich. Nie da się przejść przez życie bez doświadczeń. Oczywiście jedni mają ich mniej, inni więcej. Mnie w dużej części wciąż kształtują doświadczenia. To one sprawiają to, kim jestem. Może to zabrzmi irracjonalne, ale dzisiejszy świat opanowany przez technologię niszczy relacje międzyludzkie jak nigdy dotąd. I nie mam tu na myśli faktu ciągłego posługiwania się telefonami ale chorobę inwigilacji drugiego człowieka. 

Szeroką dostępność i niskie ceny sprzętu zachecily wszystkich, którzy choć trochę potrafią się poruszać w wirtualnym świecie. Media szeroko komentujace zdarzenia w tych i innych restauracjach zachecily wielu innych łowców nagród informacji. Dziś sprzedać można wszystko. 

Mówiąc wszystko mam na myśli dosłownie wszystko tj od rzeczy materialnych do tych, których dotknąć nie można.

I oto jako społeczeństwo jesteśmy w takim miejscu, kiedy ponieslismy porażkę. Porażkę wartości i relacji. Dziś już nic nie ma większej wartości niż pieniądz. Aby go zdobyć ludzie nie mają barier. Barierą przestała być ludzka krzywda. A to bardzo smutne. 

Kiedy obserwuję przemyślane w szerokim spectrum działania mające na celu przyniesienie uszczerbku innej osobie, jestem szczerze zadziwiona i jednocześnie zawiedziona, że zło jest tak bardzo atrakcyjne. Jak powiedział mi wysoki człowiek w czarnej, skórzanej kurtce uderzając mnie z łokcia "dobro jest nudne", myślę że wielu sądzi, że tak jest w istocie. 

Analizując dobro samo w sobie jednak nie wierzę, że jest ono siłą samą w sobie, która kiedyś wraca. 

Każdy z nas otrzymał w darze życie. Niektórzy, nieszczesliwi z tego powodu wszelkimi sposobami próbują je zniszczyć, niszcząc samego siebie. Są też tacy, którzy z szacunkiem i wdzięcznością zwracają się do Stwórcy, dziękując Mu za to, co otrzymali. Są też tacy, którzy w miarę życiowej drogi prowadzą poszukiwania pod hasłem skąd się wziąłem i dokąd zmierzam? Są też tacy, którzy bezwolnie marnują dzień za dniem udając, że niewiedza i nieswiadomość uchronią ich od odpowiedzialności.

Niestety, większość z tych rozwiązań nie jest skutecznym sposobem na przeżycie życia w sposób satysfakcjonujący. 

Kiedy człowiek zda sobie sprawę ze swojej przemijalnosci oraz, że każdy z nas żyje z wyrokiem, niezależnie od postawy serca, musi odpowiedzieć sobie na pytanie co dalej?