Aromat świeżo mielonej kawy napelnia mój dom. Słońce już wstało i leniwie przeciąga swoje promyki, aby podrapać mnie nimi za uchem. Jak długo można się biczować myślami, które swoim smutkiem otulają niczym powietrze, którym oddychasz? Jeszcze trochę i wszystko zostanie rozstawione na swoje miejsca. Widok na zatokę zostanie tylko mglistym wspomnieniem. Wkrótce pożółkną fotografie, a dla kolejnych pokoleń pozostanie zagadką kto kim był.
Czasem więzy krwi nie wystarczą. Czasem okazuje się, że czyjaś w tej plątaninie jest ważniejsza. Okazuje się, że ktoś jest bliżej choć dalej, a ktoś choć bliżej jest bardzo daleko. Brzmi zagadkowo a jednocześnie tak klarownie.
Przez głowę przemyka mi myśl: czy można było rozegrać to inaczej? Pewnie można, choć w sumie nie można. Ktoś inny podjął decyzję, ktoś inny zrobił rozdanie, ktoś inny odegrał główne role. Ktoś inny poczuł się skrzywdzony, ktoś inny żył i zapomniał o krzywdach. Ktoś przegrał a ktoś wygrał.
Hmm...
Promienie słońca delikatnie mizają liście roślin ustawionych na oknie. Nic się nie dzieje, prócz przyjęcia przez nie nieco życiodajnego światła. Powoli, leniwie, dzień po dniu, praktycznie niezauważalnie pną się do góry, zieleniąc się bardziej i bardziej.
Spoglądając na sytuację, zastanawiam się nad niesionymi wartościami przez życie, które to w teorii mają być gwarantem stabilności i nadzieją na przyszłość a nawet niektorzy więksi teoretycy utwierdzają i chcą przekonać innych, że to myśl przewodnia na lata. Niestety w zderzeniu z prawdą rzeczywistości teorie same zsuwają się na półkę zasad niepraktycznych i nieprzydatnych. Wśród użytkowników owych zasad zdecydowana większość to praktycy-teoretycy. Są jednak wśród nich, jak domniemuję, naiwniacy, którzy zasady owe mają na podorędziu i korzystają z nich, niczym z poradnika na życie. U nich zasady te używane w praktyce sprawdzają się i są potrzebne do zaprowadzenia porządku. Nie zmienia to jednak faktu, że teoria u wyżej wspomnianych, pozostaje tylko teorią. Świadomość tego bywa bolesna, ze względu na wytyczne otrzymywane od tych że. Wiedzą przecież najlepiej co, jak, kto, zwłaszcza, że powinien albo musi i taki jest głupi , jeśli zrobił inaczej.
Życie ma to do siebie,że weryfikuje wszystko w czasie. Trzeba tylko poczekać.
Zweryfikowało wszystko dookoła. Postawiło na swoje miejsca. Legendy co prawda istnieją w czasoprzestrzeni i żyją własnym życiem, jednak światło coraz bardziej przedziera się przez chmury kłamstw i bzdur. Dzięki temu, moje życie coraz bardziej przypomina życie, w którym można otwierać oczy o poranku i nie bać się zamykać je wieczorem. A to już sukces.
Poranek z nowym dniem. Wschód słońca i nadzieja na lepsze. Niektórzy stracili ją dawno temu. Często z powodu własnych wyborów.
Nie ma nic piękniejszego niż życie. Może to zabrzmi trywialnie, ale najdroższe, niezależnie od twojej woli, istnienie samo w sobie jest cudem. A jednak podejmowane decyzje sprawiają, że jest nic nie warte, żałosne i bezwartościowe.
Tak szybko decydujemy się na bezład i chaos, leniwie nie chce się łamać stereotypów, po co sięgać po nowe, lepsze wzorce?
Od pewnego czasu zastanawia mnie łatwość trwonienia życia i wyrażany żal, że jest tak słabo.
Bulgot tlenu gotowego do podania pacjentowi sprawia, że myślę jeszcze mocniej o podejmowanych decyzjach i upływie czasu. Staję przy łóżku, spoglądam w duże okno i widzę widok dachów, dachowych parkingów a w oddali błękit wody zatoki...
Słyszę nierówny oddech i spoglądam mu w twarz. Teraz, kiedy weszłam, jego oczy są jeszcze zamknięte, ale za chwilę kiedy zacznę go dotykać, zobaczę brąz patrzących na mnie oczu spod zmęczonych powiek. Oprócz więzów krwi nic mnie z nim nie łączy. Tylko, że dziś te więzy okazują się najważniejsze.
Co przyniesie przyszłość? Umrze czy będzie żyć? Czy gdyby żył, nauczyłby się z tej lekcji czegoś? A może byłoby jeszcze trudniej?
Może niech tak zostanie. Może niech życie samo zdecyduje co dalej.
Pokornie czekam na recepcji już prawie godzinę, choć kazano mi przyjechać wcześniej. Gruba portorykanka spogląda na mnie spod farbowanego czerwonego kosmyka włosów i zdaje się notować moje zachowanie. Ja, pokornie zdaję się na okoliczności, bo tak jest lepiej. Oceniam sytuację i widzę, że tak będzie lepiej.
Czerwony papier wydrukowany z hapeka, wciśnięty mi w rękę jako przepustka stanowi wejściówkę do medycznej twierdzy.
Winda powoli podnosi się wyżej i wyżej. Czystość i nowoczesność wyziera z każdego zakątka.
Drzwi otwierają się na dziesiątym piętrze. Kolejny interkom, znowu ważne biurko, ktoś przejmuje tym razem zieloną przepustkę i mogę wejść na oddział.
Pochylam się znowu i widzę zamknięte, zmęczone oczy. Dotykam delikatnie skórę twarzy, dotykam policzek do policzka, szepczę do ucha, że jestem. Odgarniam włosy, całuję go w spocone dziś czoło. Jest szczelnie przykryty więc nie muszę ogrzewać mu dłoni. Mimo to dotykam ich, masuję zesztywniałe palce i widzę uchylające się powieki.
To ja,... mówię kim jestem, na wszelki wypadek, dziś wtorek, będę tu jeszcze...potem już nie...
Słucha uważnie, brązowe oczy patrzą na mnie. Pochylam się znowu i znowu... opowiadam wszystko, co ważne.
Słyszę jak za moimi plecami personel medyczny się zatrzymuje. Słyszę jak szepczą. Patrzą. Codziennie, kiedy wychodzę odprowadza mnie wiele oczu...
Bo przecież Ważne są dni, których jeszcze nie znamy....