Życie, strona 19

Wysoka piętnastolatka skarży się na dyskomfort. Ogólnie chyba dopada ją przeziębienie. Z godziny na godzinę stan się pogarsza. Mój dziwny kolega sugeruje mi poważna chorobę. Nigdy nie miałam do czynienia z cukrzycą. Karta uczestniczki o historii chorób jest pusta. Obserwuję sytuację i widzę powagę. Dzwonię po karetkę. Lekarz z karetki krzyczy bo przecież poziom cukru jest zbyt wysoki. Dzieci mówią mi o relacjach w rodzinie. Drugi ojciec, drugie dziecko, ona sama jest odpowiedzialna za siebie. Nie przestaję dzwonić do matki. Po wielu godzinach wreszcie odbiera i mówi, że choroba córki to nie jej sprawa. Że ma cukrzycę, że sama prowadzi swoją chorobę. Przy tym słyszę, że używa pompy insulinowej a jedna jej część leży przed nią, w domu na stoliku.

Mówię to wszystko lekarzowi. Dziewczyna jest tak wysoka, że nie mieści się na standardowym łóżku dziecięcym. Popada w śpiączkę. Jestem z nią na oddziale, trzymam za ręce, bo nieprzytomna wyrywa sobie kroplówki. Nocne godziny powoli mijają... 

 Zmęczenie daje o sobie znać. Otwieram oczy i widzę jak pielęgniarki chowają jej ręce pod prześcieradło. Zaczynam płakać. Wszystko jest dobrze, mówią, niech pani przestanie. Poziom cukru zaczął spadać.

Patrzę na zegarek. Spałam 15 minut. Do końca została w szpitalu. Potem ojczym bez słowa wziął ją do domu.

Kolejne dni i wieczory. Zajmujemy willę z pietrami. Na jednym śpią jedni na innym drudzy. Wieczorem, po ciszy nocnej, będąc w swoim pokoju słyszę wyzwiska. Ty ku... Zbiegam i widzę.. dziewczynka w pidżamie ucieka przed panem wychowawcą, on pędzi za nią. Staje na schodach pomiędzy. On ryczy daj mi ją, daj mi ją i tak bez końca. Niczym psycholog mówiący do psychopaty spychając go ciałem sprowadzam na parter. Zostawiam w jego pokoju. Potem słyszę historie, że złapał ją kiedy schodziła na dół, na schodach. Mówiła, że szła po ładowarkę. Miał swoją wersję. W tym czasie dzieci dzwonią ze strachu do rodziców. Ci na policję. Jesteśmy na końcu świata. Gdzieś o północy ktoś puka do drzwi. To policja. Dmuchanie w balonik. Pani nie musi. Rano raportowanie, bo zarząd już wie. I na pytanie czy damy mu szansę muszę podjąć decyzję. Rozważam więc w swojej głowie czy warto.

Analizuję za i przeciw. Dochodzę do szybkich wniosków, nich zostanie. Już go znam. Nie ma z nim większych problemów. Potrafię się już z nim obchodzić. Generalnie to dureń, ale już swój. Zostaje. Zastanawiam się skąd wiedział, że to cukrzyca. 

Kilka dni później pożałowałam decyzji. 

W mojej historii jest taki epizod, co to mnie natchnął do wspomnień. Dotyczy dodatkowej pracy. Otóż w dobie dziwnej, granej komedii pandemii przez najbogatszych tego świata, wprzęgnęło się wielu ludzi w schemat poszukiwania dodatkowego zajęcia, chociaż pomysł ten jest popularny od zawsze. Czasem owo dodatkowe zajęcie staje się głównym a czasem musi się stać. I kiedys miałam wolne lato, a komedia mojego życia dopiero startowała, postanowiłam pojechać na kolonie jako wychowawca. Miałam już wszystkie uprawnienia, znalazłam pracodawcę i ustaliliśmy szczegóły. Jadę na Mazury, grupa taka, jak dobrze pójdzie, będzie więcej zleceń.

I oto w dniu wyjazdu, stoję z plecakiem gotowa do drogi i zmiana planów. Nie mam już czasu żeby powiadomić bliskich. I komuś o to chodzi, jak się potem okazuje. Jadę w góry, do Zakopanego. Niby wciąż Polska, ale...?? Pewnie teraz nie brzmi groteskowo ale w Olsztynie dostaje grupę 52 dzieciaków całego przekroju wiekowego. Po chwili się orientuję, że wszyscy są po poprawczakach czyli więzienie dla nieletnich. Wychowawcą jestem ja oraz młoda dziewczyna, co jedzie właściwie na wakacje bo mama z kuratorium załatwia jej darmowy wypoczynek i gość z reklamówką dziwnych tabletek, delikatnie mówiąc nie budzący zaufania.

Próbując ogarnąć dzieciaki tracę głos już w pociągu. Po dotarciu na miejsce zaczynają się schody. Alkohol, papierosy, dragi, seks, choroby i wypadki. Zero współpracy ze strony dwójki tzw wychowawców. Masakra. W pierwszych chwilach chcę uciec, bo nikt nie powiedział mi o stopniu trudności, ale powoli ogarniam sytuację. W nocy otwieram drzwi do mego pokoju bo chcę wiedzieć, co robią moje dzieciaki. Dzień po dniu, godzina po godzinie stajemy się sobie bliźsi. Zaczynamy współpracować. To bardzo trudne i jednocześnie budujące doświadczenie. Za sobą wciąż słyszę, że jestem kretynka, durna, psuję im urlop. Po jakimś czasie jest zmiana. Młoda dziewczyna wyjeżdża, przyjeżdża ktoś inny. 

Ja tymczasem angażuję się bez reszty. Kiedy pierwsze noce okazują się bezsenne dla wielu dzieciaków, bo spędzali do tej pory czas bez kontroli lub pod nadzorem, zaczynam im czytać Biblię. Rozmawiamy do rana, padam na twarz. Mój kolega jest zadziwiony, z czasem chyba z przekory pozwala mi zasnąć na chwilę i kontynuuje czytanie. To nie godzinki, to nie rekolekcje, to czas spędzony z dzieciakami. Kiedy rano zabraniam im palić w stodole z sianem, dociera do mnie, że znajdą inne miejsce. Wiem, że nie wychowam ich przez dwa tygodnie. Dogadujemy się, przymykam oko na palenie ale pod nadzorem. Chłopcy stają się bardziej skłonni do współpracy a przecież o to chodzi. 

Zaraz po przyjeździe zjawia się pani psychoterapeuta, chce uczestniczyć w seksie grupowym.. Nigdy nie dostaje zaproszenia, bo ja czytam im Biblię. 

Pani psychoterapeuta organizuje spotkanie z młodzieżą i mówi im: Co wy h... Tu robicie? Raz byliście w p..., będziecie tam i kolejny. Niech któryś podskoczy... Wychodzi, młodzież jest zniesmaczona ale dla nich to standard. To ja jestem wzburzona. 

Każdy dzień przynosi nowe sytuacje. Często bardzo trudne. Krew z nosa, karton wody utlenionej, szpatułki i koniec z krwawieniem. W dowód wdzięczności chłopak nakłania innych do uległości. Mój nieodpowiedzialny kolega wychowawca prowokuje sytacje, które nie powinny się zdarzyć. Rzucanie kamieniami nad rzeką przynosi efekt w postaci wypadku. Jeden z takich kamieni trafia w głowę dziewczynkę. Zalana krwią slania się i pada. Pędzę przez górską rzekę nie czując ostrych kamieni. Pan się odsunie, słyszę, ja pani pomogę. Mówi chłopak i podaje mi bandaże. Gamoń od tabletek nie umie zadzwonić po pogotowie ale składa komuś relacje, że wyszło jeszcze gorzej niż zaplanowano. 

Lekarz Dyżurny informuje mnie o moich prawach, niczym przestępcę złapanego na gorącym uczynku. To był wypadek, zapewniam. Wracamy. Powoli sytuacja opanowana. 

 Cdn. 

Jak pisałam wcześniej, w moim życiu język angielski stał się bardzo ważny. Po prostu, aby móc porozumiewać się z członkami mojej rodziny muszę znać go przynajmniej trochę. 

To, co teraz napiszę jest wynikiem obserwacji i bardzo mnie intryguje. Moje przemyślenia dotyczą właśnie języka angielskiego. 

W każdej szkole uczniowie mają lekcje języka angielskiego. Pracodawcy wykupują lekcje tego języka jako benefit pracowniczy. Prywatne szkoły są wciąż oblężone w tym zakresie. Tymczasem, kiedy chcielibyśmy zastosować praktycznie umiejętności uczniów i studentów, okazuje się, że one nie istnieją.

Otóż od jakiegoś czasu szukam pracy dla mojej synowej, która uczy się powoli naszego rodzimego języka ale wciąż bardzo dobrze radzi sobie z angielskim. Tak więc zgodnie z powiedzonkiem, walę głową w ścianę, usiłując pomóc biednej dziewczynie zaadaptować się w naszym kraju. I cóż ja tu widzę? Oczy wychodzą mi ze zdziwienia, kiedy okazuje się, że tylko jednostki posługują się choćby podstawowym obcym językiem.

Powstaje zatem pytanie: na co tej rzeszy ludzi ta cała gramatyka wkuwana przez całe lata, kiedy nie znają podstawowych słów, aby ją zastosować? Zdają matury na piątki i czwórki, strumienie pieniędzy przetaczają się przez wszystkie poziomy edukacji z zerowym efektem zamiast uczyć tych ludzi mówić????

Rozumiem, że studiując filologię nie ma potrzeby mówić w obcym języku, bowiem historia i gramatyka są dużo ważniejsze. Po ukończeniu studiów magisterskich nie umiesz mówić, bo po co. Literatura jest królową i nie mam co do tego wątpliwości. Wystarczy, że przeczytasz całą literaturę w obcym języku, znaczy w oryginale ale już mówić, to zupełnie coś innego.

I kiedy tak dziś, po raz kolejny, robiłyśmy podejście do fabryki, gdzie przyjmują Rosjan i Ukraińców a praca jest prosta i fizyczna, gdzie pracodawca jest międzynarodową korporacja, która funduje pracownikom lekcje angielskiego i odrzucono jej kandydaturę z powodu języka, czegoś tu nie rozumiem. 

Kiedy rozglądam się wokół, widzę, że niektóre miejsca powodują rozwój człowieka a niektóre, wręcz przeciwnie, żeby nie powiedzieć "zwój" bo byłoby to śmieszne, ale wycofanie.

Kiedy głębiej przyglądam się tematowi wiem, że nie chodzi wcale o miejsca, ale o ludzi, którzy je kreują. Chodzi o atmosferę tworzoną w tych miejscach. 

W moim bogatym życiorysie spotkałam ludzi, którzy po czasie spędzonym w określonych miejscach tracą poczucie własnej wartości, pewności siebie, przestają wierzyć w swoje umiejętności, potrzebują wsparcia specjalistów od samooceny aż wreszcie są tacy, co sięgają po wsparcie tabletkowe.

I oto każdy z nas, pewnego dnia spotyka przysłowiowego Rysia lub z pozoru, Suchą Iwonkę. Z całym szacunkiem dla osób noszących te wdzięczne imiona bo przecież nikt inny, jak właśnie Ryszard Lwie Serce nie wsławił się w wieczną historię szlachetnej części ludzkości. Nie mniej jednak, pozwolę sobie użyć tegoż właśnie imienia, ponieważ wydaje mi się, że ono odda najlepiej ów klimat. 

Spotykając więc takiego Rysia, mamy nadzieję, że spotkanie będzie owocne, przyniesie konkrety a jeśli nie, to choć pozwoli zaprezentować swój punkt widzenia, który może okazać się kluczowy dla sprawy. I oto przed nami Rysiu. Czasem myślę, że bliżej mu do słynnego Ochuckiego... A więc biuro, oficjalne zapoznanie, przejście do analizy dokumentów. Rysiu zadaje pytania, nie czeka na odpowiedzi, skupia się na faktach nie zawartych w dokumentach i sam sobie pochlebia głośna tyradą, że słucha, bo chce poznać rozmówcę najlepiej jak się da.

Niestety w swym racjonalnym podejściu, w drodze po sukces widzimy z bliska personaż w średnim wieku, który wspominając, jak sądzi, podchwytliwie o swoim wieku, dowie się zaraz o wieku rozmówcy. Sądzi, że widział już wszystko, wie znacznie więcej niż reszta i to mu wystarcza. Niestety, rozmowa toczy się dalej a Rysiu jako, że zapomniał już dawno o szczerej radosci w pogoni za statusem przekonuje rozmówcę, że jest szalony a w swojej głowie nie może pomieścić, że inni żyją inaczej. Zapewnia więc o swoim szaleństwie, choć muszę przyznać, że bardziej szalony był koń w Zakopanem, kiedy w ostatnim westchnieniu zamarzył o iryskach. No cóż, wg Rysia, jeśli coś nie mieści się w jego głowie, rozmówca ma bujną wyobraźnię bądź spędził zbyt dużo czasu w kinie.

Dlaczego o tym mówię? Otóż dlatego, że właśnie dotarło do mnie, że zleceniodawcy naprawdę poszukują czegoś, czego nie mogą zrozumieć. To ich fascynuje. To taki rodzaj kasyna. Można dużo wydać, czasem zarobić a obserwacja zawsze przyniesie fascynację. I dobrze jest podgrzać atmosferę robiąc trochę, jak uważają, świństwa. To taki rodzaj sportu. Kiedyś pożyczali buty, dziś przedstawiają Rysia, który jest pewny swoich przekonań dopuki słyszy szelest banknotów. Niestety, nigdy nie opuści swoich ramek... 

Nasze życie pełne jest emocji. To przez nie albo dzięki nim podejmujemy większość decyzji. To dzięki nim jesteśmy tacy, a nie inni i często nie zdajemy sobie z tego sprawy. 

I oto o tym wie wielu ludzi, którzy mają różne cele, często globalne. Nie zdajemy sobie sprawy, że czasem lub częściej niż czasem padamy ofiarą naszych emocji, którymi zwyczajnie można sterować. One w nas są najbardziej czułe i delikatne. To one sprawiają, że czujemy się przegranymi lub zwycięzcami. Jeśli w odpowiednim czasie nie zauważymy, że ktoś chce skierować nas na inny niż obrany przez nas tor życiowy, staniemy się ofiarami manipulacji. 

I oto mój własny przykład. Po krótkiej, bardzo osobistej wymianie zdań z własnym mężem słyszę za sobą: 

Taki jest święty, byłam ciekawa jaki jest naprawdę, patrz a to zwykły h... 

W tej sytuacji powiem wiecej: kiedyś, za czasów głębokiego totalitaryzmu w naszym kraju ta metodologia była powszechnie stosowana przez specsłużby. Dziś różne organizacje z szyldami bądź bez, stosują ją znowu z powodzeniem. Bo przecież w tak klasycznej sytuacji powinnam pójść tropem podpowiadaczy i uświadomić sobie jaki jest beznadziejny, krótko mówiąc, mój szlachetny małżonek. Ja jednak, jako chrześcijanka, patrzę na to o wiele szerzej. 

Rozważając to jedno wielu zdarzeń w moim życiu, widzę zamach na rodzinę. W kontekście walki z zasadami, walki z tradycyjnym modelem rodziny odczuwam nacisk od wielu lat na to, że tkwię w niewłaściwym, ograniczającym mnie modelu. Wciąż dostaję informacje werbalnie bądź mniej werbalnie, że powinnam się rozwieść, że wśród otaczających mnie mężczyzn jest wielu bardzo zamożnych, którzy są gotowi na realizację wspólnych chwilowych uniesień. Ze przecież w życiu nie ma nic stałego a przygodny seks jest najbardziej ekscytujące rzeczą. 

Reasumując dzisiejszą myśl: ktoś kiedyś powiedział, jeśli zabiorą ci możliwość chodzenia do kościoła, to co Ci zostanie? Otóż odpowiadając na to pytanie chcę podkreślić, że osobista relacja z Jezusem z Biblii jest niezależna od chodzenia do jakiegokolwiek kościoła. Ta relacja otwiera oczy, zarówno te duchowe jak i fizyczne. To ta relacja porządkuje rodzinę, właściwe myślenie. Ta relacja jest źródłem wewnętrznego pokoju, radości i równowagi w życiu. 

Jak to mówią o mnie niektórzy, ostatni bastion.